Na de sneeuw...

komt stilaan het beeld op gang, verschijnen silhouetten, worden deze gevuld met doffe kleuren en krijgen ze kleren, beginnen ze te bewegen en zien we dingen. Niet de dingen, maar gewoon 'dingen'.

In tijden van high definition, plasma en flat screen technology, staat een ouderwetse beeldbuis stilaan gelijk aan de Leuvense stoof, zonder de natte sokken en theeketel weliswaar. Die zitten er namelijk al in, net als auto's en mensen en sterren en grassprieten. Het lijkt er in elk geval sterk op. Niks te computer graphics die "net echt" zijn, maar Arkanoid en Pong, waarvan je weet dat het niet echt is, die ook niet de pretentie hebben echt te willen zijn. Toen het beeld nog onomstotelijk overduidelijk een beeld was, was er enkel het geloof dat het wel eens echt kon zijn. Je moest er nog in geloven, je moest jezelf wijsmaken dat het echt was. Nu moet je jezelf bijna overtuigen dat het niet echt is.

Voor mij nieuwe stek dus geen Sony Bravia, maar vintage rommel om de natte sokken aan te drogen en de handen aan te warmen.