Voorwaar, ik zeg U

Geen enkel muziekinstrument is zo complex als de menselijke stem, het meest directe intermenselijke communicatievehikel. Van "200 gram gemalen gruyère" tot "ik hou van u" en "de jury acht de beklaagde schuldig" - de stem doet al het werk. De intensiteit kan wel eens schommelen, zoveel is duidelijk. Het dagelijkse gebral van uw 102-jarige grootmoeder is stukken minder bezwerend dan een hypnotische voorlezing en muzak-geroezemoes voor de film zindert weinig tot niet na in vergelijking met een Pacino-monoloog. "Yeah well, duuuh," hoor ik uw binnensmondse kritiek al opborrelen tussen uw ongetwijfeld enzymrijk speeksel, waarbij deze inleiding bruusk wordt afgebroken om gezwind to the point te komen: spoken word is cool. Zelfs Last.fm heeft een spoken word-tag, en poëzie-avonden zijn tegenwoordig als kaarslicht in een ijsblok. Voorwaar ik zeg u, woorden kunnen ketens worden, wanneer welwillend gehoor gegeven wordt. Of zoals Alan Watts de hypnotiserende kwaliteiten van het gesproken woord ooit omschreef:

(...) [I] could say to you, "If any of you come here tonight at exactly midnight, and put your hands on this stage, you can have granted any wish you want to, provided you don't think of a green elephant." Of course, everybody will come, and they will put their hands here, and they will be very careful not to think about a green elephant. (...)

Denkt u dus nu ook vooral niet aan die groene olifant.

SpokenWord, poezie, AlanWatts, hypnose