Teddybeer

Drie meter hoog, een schedel van 57 cm of meer en levensgevaarlijk: de beer. En je komt hem liever niet tegen. De klauwen van de beer hebben luidsprekers die onhoorbaar voor het menselijke oor de liederen van de Sirenen des Doods door je bloedbanen jagen. Berenzot Timothy Treadwell moest eraan geloven, en hij werd enkele minuten later al in de dood gevolgd door zijn vriendin. Haar stem is nog altijd te horen op tape - haar gekrijs als een subliminale klaagzang in het aanschijn van Magere Hein en vooral een kanjer van een grizzly.

Zowel Telefacts als De Zevende Dag hadden het erover met Rudy De Bock, de enige overlevende ziel die nog elk jaar de wildernis intrekt om er wekenlang ongewapend in berenland rond te sluipen. Rudy is geen doetje, zoveel is zeker. Gisteren werd in Rare Streken eens te meer duidelijk dat met beren niet gesold mag worden: het enige wat de cameraploeg van de Styx scheidde was een rifle en een paar rake kogels.

En dan gaat een mens naar zijn frigo en valt zijn oog op een teddybeertje dat hem lieflijk toelacht vanop de keukentafel. Hoe schattig, hoe fout. Cultuur heeft de bizarre gewoonte de gevaren te perverteren voor het eigen geestelijk heil en welzijn. Dan is Gloomy toch iets realistischer.

rudydebock, beer, beren, teddybeer, gloomy