Emo & De Realiteit

Welgeteld 1 dag nadat 80.000 mensen de straten van Brussel inpalmden, zindert de volkse verheffing - zonder expliciete aanwezigheid van politici nog des te volkser - nog verder na. Het Volk geeft een signaal aan De Politiek, dat was de beoogde doelstelling van de mars. "Geen politici op de eerste rij," en "Nu ligt de bal in het kamp van de politiekers." Wij en Zij. Ik betwijfel of die tweespalt een gezonde zaak is. Tuurlijk, die bestaat al zolang als er regeringsvormen bestaan. Maar dat maakt het daarom nog geen goede zaak, wakkert misschien net de anti-politieke gevoelens aan. En we weten allemaal in wiens voordeel dat speelt.

Ik had daarnet een discussie met iemand die de vergelijking met de Witte Mars maakte; hoe de Witte Beweging uiteindelijk verwaterde, en uiteindelijk in se niet meer was dan een emotionele opstoot van een verontwaardigd volk. En hoe de mars van zondag hetzelfde lot beschoren is. Het Volk is al even emotioneel als het grillig en vergeetachtig is. Emo is weinig productief en vooral verschrikkelijk selectief, daar kwam zijn stelling in feite op neer. Ik kan mij daar wel in vinden, maar kan het tegelijkertijd niet helpen onder de indruk te zijn van wat een volk in al haar emotie teweeg kan brengen. Hoewel demagogie nooit veraf is in zulke gevallen, ligt de sleutel in het dichten van het gat tussen Het Volk en De Politiek misschien wel in het aanwenden van die emo.
Want de enigen die nu op emo spelen zijn Jean-Marie Dedecker en uweetwel. Het Volk dient niet alleen overtuigd te worden, het dient ook geraakt te worden.

Rechttoe rechtaan communicatie, openheid en eerlijkheid - dat zou ik willen zien. Maar dan wel op een rationeel gefundeerde, met concrete plannen onderbouwde manier. Of is dat te emo?

Aldus een flard bepeinzing.

joe, mars, brussel, maatschappij, politiek