Ik zie, ik zie

Sfeerschets: Nu mijn buren Johnnie en Marina (die binnen onafzienbare tijd trouwens zullen worden omgedoopt tot Neo en Shakira) het nodig vonden om hun boenkblingboenkbling-gebonk dat in de volksmond muziek wordt genoemd met mij te delen, rest er mij weinig andere keuze dan wakker worden.

Ik ben op zoek gegaan naar nieuws over aardbevingen, omdat de hemelen mij al een hele week lang op de meest onverwachte momenten "aardbeving, aardbeving" influisteren.

Tussentijdse update: Mijn buren hebben zich aan de daad gezet. Hij spreekt terwijl ze kreunt. Het duurt nooit langer dan vijf minuten, daarna gaat de douche aan.

Dat influisteren gebeurt wel vaker, en vooral dan op die onverwachte, wezenloze momenten waarop een mens zichzelf vergeet, of vermoeid is en de eigen energie geen buffer meer kan vormen voor alles wat zich rondom je heen bevindt. Een staat van hightened reception, zeg maar. Zo lag ik een paar maanden terug met een mokerslagende hoofdpijn te ijlen in de duisternis, ik kon totaal niet meer nadenken, en hoorde plots stemmen. Radiostemmen in het Engels. Ze hadden het over een schip en wat ik meende te verstaan als "Almerian". Achteraf bracht Google raad. Nu is het best mogelijk dat ik daar eerder wel eens over gelezen of gehoord heb en dat mijn onderbewustzijn dat eventjes liet bovenborrelen, maar ik vond het wel frappant. Zo zijn er nog ontelbare kleine ingevinkjes die ik hier kan opnoemen, maar deze kunnen teveel als toeval omschreven worden.

Update: Hij neuriet mee op de gabber-versie van "Ready or not". Zij is waarschijnlijk een beetje meer verliefd op hem; hij toont zijn zachte kant.

Eén ding is zeker: die etherische instroom van informatie kan je niet controleren, want dan ben je je ervan bewust. Het is een beetje als een bliksemschicht-ingeving, waarvan je zelf op dat moment niet beseft dat het er een is. Ik geef voorbeeld: ik lig op de rand van waken en slapen en zie voor mijn gesloten oogleden de film van een Spaanse kerktoren die in brand staat. De volgende dag stond er in de Standaard een artikel over een belangrijke Spaanse kerktoren die volledig was afgebrand. Of tijdens de 9/11-aanslagen: ik was in Gent, me van niks bewust, aan het luieren op het kot van mijn broer, toen ik plots de onweerstaanbare drang voelde een gedicht te schrijven. Het waren eerder woorden die in stroompjes op me af kwamen, oorspronkelijk in het Engels, maar ik maakte er Nederlands van. Het gedicht ging over "mijn kop" die "een stuurloze bron" was, "tollend in het luchtledige". Over "kreten vanuit de cockpit", "verkeerd gemikt" en "paniek aan boord". Veel langer dan die woorden was het niet. Ik was niet degene die dat had neergeschreven, ik ontving enkel wat ergens anders gedacht of gevoeld werd.

Nuja, mezelf helderziende noemen zou gewoonweg belachelijk zijn, anders was ik hier nooit komen wonen naast deze impotente jumper en zijn lieftallige vriendin die hem alle mogelijke verwijten toewerpt en openlijk en met luide stem beweert dat zijn leven haar niks kan schelen. Maar waar ik wel heilig van overtuigd ben is dat wij allemaal zulke signalen kunnen ontvangen, wanneer we even niet bezig zijn met ons eigen kleine egootje. En deze week ging het dus over een aardbeving. Er is dit nieuws, net binnen, maar er zou wel eens nog een grotere kunnen zijn.

En dan komt het ego binnensluipen, laat het aub een grotere zijn, en dan zal er niks gebeuren. Wat ben ik klein nu.