Herfst?

Er hangen nog wat Rice Krispies aan de rand van mijn bord. Ze zijn al verhard, zelfs niet meer af te wassen. Gelukkig heb ik stevige vingernagels, kan ik ze wegkrabben. Zoals de hoop, in de vorm van een zilverkleurig laagje op een kansbiljet. In de verte hoor ik de kerk haar klokken luiden. De priester heeft een geluidsinstallatie laten installeren. Zijn rug laat het hem immers niet meer toe om de tientallen trappen op te klauteren en aan de vermolmde koord te sleuren. Nu hoeft ie enkel op een knopje te drukken. Bim bam bom, zo klinkt het. Maar de zeewind raast doorheen de geluidsgolven, kneedt en smeedt. Bwihm bwahm bwohm. En regengekletter op de ruiten. Het strand en de golven zien er ook anders uit, zo bekeken door de grote druppels die over de ruiten ratelen. Een zenkaleidoscoop. Ik zie zelfs de reflectie van het vlammetje uit mijn aansteker erin. Is het dan zo bewolkt? Voor de wolken de regen, voor de regen de ruiten, voor de ruiten de rook, voor de rook mijn ogen. Af en toe vliegt er een clichématig herfstblad voorbij. De temperatuur in dit kamertje bedraagt ongeveer 21°, lees ik op de thermostaat. Alles wat zich binnenin en zelfs buiten deze muren afspeelt is normaal, geheel volgens de norm van het ordinaire, conform aan de wetten van het dagdagelijkse. Dit kamertje is een coccon, een onveranderlijke spacepod temidden het luchtledige. Het valt me op dat hier geen klok hangt. Zelfs de tijd op de thermostaat is niet ingesteld. 00:00. Geen kat te bespeuren op de dijk, laat staan het strand. Ik ben alleen op deze wereld, denk ik en trek aan mijn sigaret. Alleen is een pijnlijk woord. Al één, maar nog geen twee, en zeker geen allen. Net niet, alsof je de zon bijna ziet schijnen doorheen de wolken, maar ze zich bedenkt en de regen laat voorsteken. Ik ga de afwas doen.