Caffeïnespinsels

Gisteren na een fulltime blauwe maandag nog moeten lesgeven: 3 uur avondschool. Lesgeven vraagt een soort attentieve energie die niet altijd even gemakkelijk op te roepen is. De moeilijkheidsgraad ervan is dan nog eens exponentieel zo groot op maandag, die eeuwig terugkerende bewallenogende maandag. De voorbije twee weken eindigde die dan ook pertinent met twee bruisende dafalgans op een mix van cola, frieten, stoofvleessaus en mayonaise. Late night fastfood en koppijn - teveel Hoppers verf gesnoven.

Gisteren was anders, gisteren stond de curve van mijn bioritme op hoog. Als een galactische stalagmiet! Een natural high kan je het bezwaarlijk noemen, hoewel die groene flesjes met achteraan het label van de cocacola-company ons van het tegendeel willen overtuigen. Geen dafalgans ditmaal, geen Frituur Julien, maar Tupperware, moeders spaghetti bolognaise en de overtuiging dat Canvas naarmate de nacht haar deuren sluit beter en beter wordt. Ik rolde mezelf letterlijk in bed, niet als een bejaarde vrouw (ziet u ergens een bedpan, meneertje?) maar als een kattenwelp die zich zinledig maakt met een bol garen. En ik dacht, ik maak hier iets mee, ik breibouw wat ik droom, en als ik wakker word dan rol ik verder uit bed, langs een wollen glijbaan, om uiteindelijk over de wollen weg met mijn wollen wagen te hobbelen. Te spinnen, zeg maar.