.comment-link {margin-left:.6em;}

DORST.

28 september 2006

Days of our Lives

Like sands through the hourglass, so are the days of our lives...




Wat een magistrale intro! Sommigen kunnen eraan verslaafd zijn, ik bén eraan verslaafd. "Days of Our Lives" is een vast ritueel geworden bij het opstaan; zonder kan ik niet aan de dag beginnen. Misschien is dat wel omdat die fluë glow waarmee gefilmd wordt zo sterk gelijkt op de lichtwaas die 's ochtends door de wimpers druppelt. Of misschien is het wel omdat de personages zo ver van mij af staan, dat ik denk dat ik nog droom. Lucid dreaming in broad daylight. Het is ook niet realistisch, die serie. Nu ik er zo over nadenk is Days of Our Lives eigenlijk een bombastische abstractie van de menselijke ziel en haar talloze dimensies. Het is zo'n serie die aliens zouden moeten bekijken als spoedcursus integratie op aarde. Een half uur Ecce Homo. En daarom, beste lezer, is Days of Our Lives kunst. Ecce homo.