Lente & de miekes

Ja hoor, de zon bestaat nog. En met haar komst de hormonen ook. Binnensmondse toefluisteringen in de trant van "Girl, where have you been all winter?" en een Afro-Amerikaanse "M...m...mmmm..." (think Wayans Bros. of iets dergelijks) zijn schering en inslag daar in die van haar plakkerige L verloste Vectra van me. Met op de achtergrond de gepaste feel good vibes van zoals daar zijn Jef K's French Sessions of Moving House @ Food, allemaal gouwe ouwe uit de onbezonnen studententijd van weleer. In zulke gevallen is de volumeknop uw vriend, geloof mij.




Als er dan zo'n dartele vlin...jongedame voorbij gedwarreld komt met van die botjes, liefst nog in bruin ruw leer. Tok, tok, tok. En ergens een appelblauwzeegroene tint, geurend naar verse bloemen maar toch ietwat bitchy met een sigaret in de mond, dan ben ik verkocht. Dit allemaal bij-voorbeeld uiteraard. Want die meid die op de Vittel billboards prijkt heeft ook een wel erg kalmerende invloed op mijn versnellingspook (die van mijn auto, ja! Waarmee ik dus gewoon wil zeggen dat ik vertraag, ja!). Ziet dat af, beste mensen. Dat blonde haar (who cares als het dan nog geblondeerd is) in contrast met die donkere wenkbrauwen, of die vingers zo mooi tegen elkaar geperst -daar zit zeker wat meer kracht in dan normaal, verraadt een zekere gespeeldheid en dus ook speelsheid. Die ring niet te vergeten! Een noodzakelijke touch. Die twee voortanden, met dat schoonheidsspleetje (ja,ja). Maar wat mij nog het meeste het groene licht doet vergeten is die glimmend glooiiende neus, bezaaid met sproeten, zo goddelijk. Kortom, ik ben weer eens verliefd! (op Erika van (ex)Ketnet, Natalie Portman en Eri Fukatsu natuurlijk ook nog altijd..)

lente, hormonen, zon

LUL

De wraak van de metselaar?

In Woerden is het woord 'lul' te lezen in de gevel van een gloednieuwe villa. Het zou toeval zijn. De eigenaar is de lul. :-)

dixit Communicatielog

Emo & De Realiteit

Welgeteld 1 dag nadat 80.000 mensen de straten van Brussel inpalmden, zindert de volkse verheffing - zonder expliciete aanwezigheid van politici nog des te volkser - nog verder na. Het Volk geeft een signaal aan De Politiek, dat was de beoogde doelstelling van de mars. "Geen politici op de eerste rij," en "Nu ligt de bal in het kamp van de politiekers." Wij en Zij. Ik betwijfel of die tweespalt een gezonde zaak is. Tuurlijk, die bestaat al zolang als er regeringsvormen bestaan. Maar dat maakt het daarom nog geen goede zaak, wakkert misschien net de anti-politieke gevoelens aan. En we weten allemaal in wiens voordeel dat speelt.

Ik had daarnet een discussie met iemand die de vergelijking met de Witte Mars maakte; hoe de Witte Beweging uiteindelijk verwaterde, en uiteindelijk in se niet meer was dan een emotionele opstoot van een verontwaardigd volk. En hoe de mars van zondag hetzelfde lot beschoren is. Het Volk is al even emotioneel als het grillig en vergeetachtig is. Emo is weinig productief en vooral verschrikkelijk selectief, daar kwam zijn stelling in feite op neer. Ik kan mij daar wel in vinden, maar kan het tegelijkertijd niet helpen onder de indruk te zijn van wat een volk in al haar emotie teweeg kan brengen. Hoewel demagogie nooit veraf is in zulke gevallen, ligt de sleutel in het dichten van het gat tussen Het Volk en De Politiek misschien wel in het aanwenden van die emo.
Want de enigen die nu op emo spelen zijn Jean-Marie Dedecker en uweetwel. Het Volk dient niet alleen overtuigd te worden, het dient ook geraakt te worden.

Rechttoe rechtaan communicatie, openheid en eerlijkheid - dat zou ik willen zien. Maar dan wel op een rationeel gefundeerde, met concrete plannen onderbouwde manier. Of is dat te emo?

Aldus een flard bepeinzing.

joe, mars, brussel, maatschappij, politiek

Pimp ma crib

Onder het motto "Alles wat je zelf doet, doe je beter" leert Roger zijn volk doe-het-zelven. Outdoor woodoil, siliconespuiten en Black & Decker; Roger knows it all. Met zijn onnavolgbare charme weet deze Vlaamse MacGyver elke week Vlaanderen aan de buis gekluisterd te houden met handige (harry) tips om onze crib te pimpen. Rogers dubbel DVD met 40 uitzendingen boordevol weetjes is dan ook een waar collector's item.
Voor wie Roger in levende lijve wil zien, is hier een clipje.
Kortom: Roger rocks!

roger, dobbit, doehetzelf

Brief

De vader van de vriend die bij Joe in het Centraal Station zat, heeft een brief geschreven aan de twee jongens. Iedereen heeft 'em waarschijnlijk al gelezen, maar ik zou hier toch een aantal rake paragrafen willen quoten.

Over het vaderlijke gevoel van verantwoordelijkheid:

Ik ervaar een gevoel van schaamte omdat ik je heb laten verder gaan in een maatschappij waarvan ik deel uitmaak en die jullie steeds meer het elementaire recht ontzegt om jullie vrij te bewegen.

Een waarheid als een koe:

Tot op vandaag situeerde het debat rond de delinquentie zich tussen twee extremen: enerzijds de cafépraat die oproept tot rassenhaat en anderzijds de ideeën uit fluwelen salons die soms ver weg van de gevoelige plaatsen liggen, en die de regels van de jeugdbescherming of de bepalingen van de wet over de persoonlijke levenssfeer (regels voor toezicht en voor onderzoek, cf. DNA-afdrukken, ) verheffen tot onbespreekbare totems.

Ook dit decennium heeft duidelijk nood aan een tweede Witte Mars.


joe, maatschappij, jeugddelinquentie

Charlie Kaufman

Being John Malkovich, Human Nature, Confessions of a Dangerous Mind, Adaptation, Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Het zijn stuk voor stuk begeesterende rollen pelicule, maar degene die aan de basis van deze pareltjes stond is scenarioschrijver Charlie Kaufman die ik met enige overdrijving tot mijn persoonlijke God wens te dopen. Zijn films zijn zoals het leven zelf: vol zijwegjes, ronde punten, u-turns en snelwegen. Creatief zijn betekent ook risico's durven nemen, zoveel is zeker. Denk maar aan Adaptation waarin hij na een gigantische writer's block simpelweg besluit zichzelf in de film te verwerken. Ziet dat, ziet dat allen, want deze oscarwinnaar is zowat the most exciting thing that ever happened to Hollywood. Massa's info op BeingCharlieKaufman.com (multimedia-sectie is aanrader).

charliekaufman, charlie, kaufman

Rock-a-bye blogger

Verhitte discussie aan de gang, daar bij Ishku. Over de zin en onzin van babyblogs. De babyblog in kwestie vind je hier, de moederblog hier. Zo, nu bent u weer op de hoogte.

[Deze post is hieraan gerelateerd, maar is geenszins een j'accuse aan het adres van de jongedame, want ze is zowaar de meest verfrissende bries in de Vlaemsche blogosfeer.]

Opinionitis is hoogst besmettelijk; zodanig zelfs dat mensen (waaronder mezelve) spontaan hun mening beginnen spuien over zaken die hen totaal niet interesseren, of waar ze nooit bij stilgestaan hebben. Ik ben geneigd te zeggen dat het uiten van de eigen mening op een positieve manier blijk geeft van individualiteit, maar anderzijds dreigt al dat opiniespuien ook te vervallen in sociale ver(k)ankering. Na 3 jaren in Japan gewoond te hebben, vergde het nieuwe leven in den Belgique toch wel wat aanpassing, vooral dan op dit vlak. Sta er eens bij stil: hoeveel mensen die beweren hun mening te uiten zijn in feite niet aan het klagen? Anderzijds kan de Japanners dan wel een zekere kinderlijke oppervlakkigheid verweten worden, met een vergevorderd gebrek aan kritische geest. Hmmm, het is moeilijk kiezen tussen neuten enerzijds en mak lallen anderzijds. Misschien is het antwoord de stilte wel, vervuld van potentieel?

Waaaaa!!!

Jefke kroop iedere avond angstvallig in de kast. Het was een raadsel. Niemand wist waarom. Tot de diagnose gesteld was: Jefke leed aan deipnofobie.

fobie

Ijskop

U verveelt zich? Pepsi Japan biedt een oplossing.

Volta.

De willekeur van deze tijden heeft nu ook de vrouwen 'het licht doen zien': de Eeuwige Liefde bestaat niet. Niets blijft, maar alles moet.

vrouwen, mannen, relatie, dating

Björk Again

Het is niet mijn bedoeling deze blog in een vlaag van waanzin tot een Björk-tabernakel om te toveren, maar deze kon ik jullie niet onthouden: Triumph of a Heart uit het album Medúlla, geregisseerd door Spike Jonze.



bjork, video, spikejonze, spike, jonze, triumphofaheart

Homogenic: grijs en de vooravond

Grijs weer, grijs asfalt, grijsgedraaid: Björks Homogenic. Dat ritje van Sint-Niklaas naar Gent was het moment bij uitstek om de nieuwe boenkkar in te wijden met wat Ijslandse wateren en bliepjes en bietjes die van tussen de smeulende lava de ijle, grijze lucht inborrelen. En ondertussen glijdt mijn stalen cocon de vooravond en duisternis binnen, hunkerend naar een monding die ooit komen zal.

bjork, homogenic

Hoe zou het nog zijn met...

...Donaat Deriemaeker? U weet wel, de bebrilde adonis die half vergrijsd Vlaanderen deed smelten in hun sofa. Groot was mijn verbazing toen ik op zoek naar drukkerijen (voor het werk) op deze site terechtkwam.

donaatderiemaeker

Knal

Cassant sarcasme, daar op Volume12.
De moeite waard.

Eat your heart out, Witse

Er zijn slechts drie woorden die de vibe in de Charlatan deze avond kunnen beschrijven: vet, vet, en nog eens vet. (ok, dat waren er eigenlijk zes) Dat was niet alleen te danken aan main act Larry Heard aka Mr. Fingers, maar ook aan Red D en de naar lief en leed geurende vocalen van Lady Linn. En ook wel gedeeltelijk aan de in turkoois gehulde jongedame wiens ranke schouders mij zowaar deden herinneren aan een provencaals bergbeekje. Zoals het licht over je gelaat gleed, zo ook in mijn gedachten mijn lippen.

Nog een paar uur slaap en de ochtendspits staat op mij te wachten. Snoodaard!

larryheard, charlatan, gent, zondag, deephouse

Joint Christus

Naast cryptische omschrijvingen als "gaan vissen" of "naar het Noorden trekken" krijgt es lekker paffen er een nieuw synoniem bij: een Jezuske draaien.

Inderdaad, Jezus Christus pafte!

Hightimes heeft er een ware studie aan gewijd en ook de Guardian en De Standaard hadden het er al eerder over. En een beetje detectivewerk levert ons algauw de conclusie dat ook God best wel eentje durft te consumeren, op aandringen dan van da JC himself.

Nu weten we ook onmiddellijk waarom Jezus aan de rechterhand van de Vader zat.

jezus, christus, wiet, weed, marihuana, pot, hightimes

De patat is gevist

De meningen -voor zover ik ze heb kunnen opsprokkelen- zijn niet verdeeld: de langverwachte finale van De Parelvissers stelt teleur. Het beste wat Vlaanderen te bieden heeft is in se oer-Vlaemsch: zonde ende smart in dit aerdsche traanendal.

Het scenario doet eigenlijk denken aan een aardappel: zwaar en bombastisch, met -toegegeven- als bloem de kleine gedragsdetails van de verschillende personages. Geen haute cuisine alleszins.

deparelvissers, parelvissers

Zondag

Een douche, de lentebries en iemand om naar te schrijven - de fundamenten van een zondagse katharsis. Tot u spreekt een dankbaar mens.